Με αφορμή τη συνεργασία μου με τις εκδόσεις ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ για την κυκλοφορία της συλλογής "Παραμύθια λαϊκά βγαλμένα απ' της ζωής το αχ!" τον περασμένο Ιούλιο του 2020 καθώς και τη δημιουργία του διαδικτυακού τόπου των αναφερόμενων εκδόσεων, δημιουργήθηκε ένα μικρής διάρκειας βιντεάκι προώθησης και παραχωρήθηκε μια συνέντευξη στην Άντα Κούγια, συνεργάτιδα του εντύπου ελεύθερης κυκλοφορίας Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ και του ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ που μιλά για το βιβλίο και το περιεχόμενό του και όχι μόνο. Οι εκδόσεις ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ κινούνται από το 1990 στο χώρο των γραφικών τεχνών και γνωρίζουν καλά το χώρο του βιβλίου καθώς επιμελήθηκαν το "στήσιμο" πολλών εκδόσεων αυτά τα τελευταία 30 χρόνια, πριν επιχειρήσουν τη δική τους αυτόνομη εκδοτική κάθοδο.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Συνέντευξη | Δημήτρης Β. Προύσαλης
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΑ ΚΟΥΓΙΑ.
1. Τι ιδιαίτερο έχει αυτό το βιβλίο; Το αχ;
Ο τίτλος της συγκεκριμένης συλλογής «Παραμύθια λαϊκά βγαλμένα απ’ της ζωής το αχ!» είναι δανεισμένος από τη θεματική μιας παράστασης αφήγησης που πραγματοποίησα με αφορμή μια πρόσκληση από κάποιον φορέα κοινωνικής δράσης κάποια χρόνια πριν. Αρχικά θεωρώ πως ο παραμυθάς-προφορικός αφηγητής είναι κατεξοχήν-ή οφείλει να είναι-ένας συνομιλητής με την κοινωνία στην οποία ζει και αλληλεπιδρά σε χρόνο και χώρο, Υπό αυτή την οπτική, ιδιότητα, διάθεση και πρόθεση βγαίνει στο κέντρο του λόγου και επιλέγει το υλικό του-το άυλο της προφορικής παράδοσης- που μέσα από αυτό θα «συνομιλήσει» με την παρούσα κάθε φορά αφηγηματική κοινότητα. Ουσιαστικά επιχειρεί με κάθε αφορμή έκθεσης να φτιάξει γέφυρα ανάμεσα στο «Μια φορά κι έναν καιρό…» των ιστοριών που κουβαλά, με το «εδώ και τώρα» της αφηγηματικής σύνδεσης και συνάντησης.
Της ζωής το αχ, είναι η συμπυκνωμένη ανθρώπινη εμπειρία που πηγάζει από ένα σύμπλεγμα σχέσεων τις οποίες διαμορφώνει ο άνθρωπος στο πέρασμά του από τον κόσμο, σχέσεις που τον καθορίζουν, τον χρωματίζουν, τον σμιλεύουν, τον σημαδεύουν. Τις κουβαλά άλλοτε σαν βαρίδι που τον συνθλίβουν ή τον κρατούν δέσμιο ολέθριων εμπειριών και ανάλογων συμβιβασμών κι άλλοτε σαν φτερά που τον κάνουν να πετά ψηλά και μακριά. Αν κανείς μελετήσει τα λαϊκά παραμύθια, θα ανταμώσει πολλούς τέτοιους θεματικούς «κύκλους»-υποθέσεις, όπου το «αχ!» του κόσμου καταγράφεται ως αρνητική εμπειρία δοκιμασίας, πόνου ,απόρριψης, αποκλεισμού και εκμετάλλευσης αλλά και ως αντανάκλαση και αποτύπωση ευχάριστων εκπλήξεων, λυτρωτικών επιτυχιών, αποκαλυπτικών δυνατοτήτων και στοχαστικών συμπερασμάτων, σε μια πορεία ανατροπής αλλά και μετασχηματισμού του πρώτου στο δεύτερο. Οι ζωές των ανθρώπων ζυμώνονται και μπολιάζονται από ανάλογα τέτοια θετικά και αρνητικά φορτισμένα «αχ!» και περιέχουν και τις δύο όψεις τους. Το βιβλίο αυτό κουβαλά λοιπόν αφηγήματα με τέτοιους συγκερασμούς.
2. Αναφέρεστε σε λαϊκά παραμύθια. Υπάρχουν και μη λαϊκά;
Ο τίτλος της συλλογής που εμπεριέχει τον επιθετικό προσδιορισμό «λαϊκά» για τα αφηγήματα που αποτελούν το «άυλο» σώμα της, επιθυμεί να προσδιορίσει την βασική συστατική «ύλη» από την οποία είναι συγκροτημένα τα αφηγήματα που συγκεντρώνονται ως «τόπος» συνομιλίας και συνάντησης του αναγνώστη. Ο όρος «λαϊκά» χαρακτηρίζεται από πολύ συγκεκριμένα ταυτοτικά στοιχεία: Λαϊκά γιατί είναι προφορικά, λαϊκά γιατί είναι ανώνυμα, λαϊκά γιατί είναι κατά παράδοση, δηλαδή από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά. Λαϊκά γιατί αν και είναι δημιουργία, σύνθεση και έμπνευση ενός-αλλά ανώνυμου, γίνονται συλλογικό κτήμα, προσφέρονται σε ζωντανές συλλογικές άδηλες και φανερές διαδράσεις προφορικής αναμετάδοσης, κρατούν στο χρόνο έναν βασικό πυρήνα πλοκής αλλά ταυτόχρονα γνωρίζουν και υφίστανται πολλές «υιοθετήσεις», προβολές και παραλλαγές. Ταξιδεύουν με την ανάσα των ανθρώπων, τη σκόνη των καραβανιών, την ατμόσφαιρα των πανδοχείων, τη ζεστασιά των συντροφιών, με τη σιγαλιά της νύχτας, την ανάγκη της συμβουλής, τη σπίθα της ελπίδας. Είναι λαϊκά γιατί ξεπερνούν τη δεσμευτική μορφή της μονοδιάστατης γραπτής αποτύπωσης, δεν γνωρίζουν εδαφικούς περιορισμούς και σύνορα, έχουν κάνει το χρόνο σμπαράλια, είναι λόγια πουλιά που πετούν –«έπεα πτερόεντα» λέει ο Όμηρος. Πώς μπορεί να ξέρει κανείς πού θα βρεθεί ένα πουλί; Τι τόπους θα αντικρίσει, τι πλαναρίσματα θα κάνει στο πέταγμά του ή τι σκέψεις θα γεννηθούν σ’ όσους τα αντικρίσουν να συνομιλούν με τον αέρα;
Ο όρος «λαϊκά» λοιπόν, διασφαλίζει πως τα παρόντα αφηγήματα έχουν νιώσει το δοκίμι των καιρών άρα κουβαλούν σοφία και πολλές ανάσες ανθρώπων, όσων τα διηγήθηκαν και τους έδωσαν φτερά για να πετάξουν μακρύτερα ωσότου κουρνιάσουν στις σελίδες μιας συλλογής. Η προφορικότητα ως σχέση και έκφραση κοινωνική διέσωσε τη σημαντικότητα των λεγόμενων, καθώς ο λαϊκός άνθρωπος κρατούσε όσα τού ήταν απολύτως απαραίτητα και λειτουργικά στη ζωή του. Μαζί του κράτησε και τα ανώνυμα προφορικά δημιουργήματα σε μια χρηστική λογική, τα είχε ανάγκη για να ξαναφτιάχνει τον κόσμο του καθημερινά, πολύτιμες παρακαταθήκες συλλογικών εμπειριών και ατομικών νοηματοδοτήσεων, μέχρι που αυτά καταγράφηκαν και άρχισαν να αποτελούν υλικό μελέτης επιστημονικής.
Τα «μη λαϊκά» είναι τα ατομικά αφηγηματικά επινοήματα μιας προσωπικής μυθοπλαστικής δημιουργίας -με τις όποιες επιρροές της ιστορικά σε χρόνο και χώρο. Είναι μοναδικά σε έμπνευση, σε ύφος συγγραφικό και ποιότητα λόγου, ενώ τα σχήματα που χρησιμοποιούν και οι ιδέες που προβάλλουν χαρακτηρίζουν την ιδιοσυγκρασία και το πνεύμα του δημιουργού. Αποκαλούνται με πολλούς όρους: «σύγχρονα», «έντεχνα», «λογοτεχνικά» κλπ. Υπάρχει σήμερα μια γενική τάση οποιαδήποτε σύλληψη σε επίπεδο φαντασιακό να βαφτίζεται «παραμύθι» υπό την έννοια της ψευδούς και μυθοπλαστικής αφήγησης. Αλλά παραμύθι δεν είναι, δεν βρίσκεται «παρά τον μύθο», έχει κοντά ποδάρια με πολλές όμως αξιώσεις και βλέψεις να πάρει λίγο από τη δόξα και τη σημαντικότητα του λαϊκού. Σε μια εποχή κυριαρχίας του έντυπου λόγου με λοξοκοίταγμα προς την ηλεκτρονική του μορφή, νέου διεκδικητή και μνηστήρα, οι φανταστικές ιστορίες της λογοτεχνίας για παιδιά μάς χρειάζονται, στη λογική ενός εμπλουτισμού της φαντασίας, της ευαισθησίας, της αισθητικής καλλιέργειας του αναδυόμενου υπό εκκόλαψη νέου ανθρώπου. Διασώζονται και κυριαρχούν λόγω της ευκολίας που προσφέρουν και της κυριαρχίας των αποθηκευτικών μέσων και συνδέονται με την παιδική και εφηβική ηλικία. Τα λαϊκά παραμύθια απευθύνονταν αρχικά σε ένα ενήλικο ακροατήριό τους, αργότερα «αποπαιδώθηκαν» και ταυτίστηκαν αποκλειστικά με το παιδί, ενώ αποτέλεσαν το μπόλι του κόσμου εκφράζοντας την «παιδική ηλικία» της ανθρωπότητας. Για όλους τους παραπάνω λόγους η συλλογή προσδιορίζεται ως «παραμύθια λαϊκά» λοιπόν. Εξάλλου, αφού ασχολούμαι αποκλειστικά με τον προφορικό ανώνυμο λόγο, δεν θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο.
3. Από πόσες χώρες έχετε επιλέξει τα παραμύθια του βιβλίου;
Τα παραμύθια του βιβλίου είναι μια πολύ προσωπική επιλογή από αφηγηματικές πλοκές που στο μεγαλύτερο μέρος τους έχουν εκτεθεί ήδη προφορικά στο κοινό. Με αφορμή συνεργασίες, προσκλήσεις, φεστιβάλ αλλά και μεμονωμένες ανεξάρτητες θεματικές παραστάσεις αφήγησης, έχουν γνωρίσει-οι περισσότερες από αυτές- την προφορική διάσταση της ιστόρησης, τη ζωντανή έκθεση στο ακροατήριο υπό τη μορφή του retold, της αναδιήγησης. Προέρχονται από τον ελληνόφωνο χώρο (Πήλιο, Σάμος), τον αραβικό κόσμο της Μέσης Ανατολής και ευρύτερα, την αφρικανική ήπειρο (Αίγυπτος, Αιθιοπία, Μαλί και απροσδιόριστες χώρες της Αφρικής), τη Μικρά Ασία, από χώρες με μεγάλες αφηγηματικές παραδόσεις της Ασίας, όπως η Ινδία και η Κίνα, επίσης από το Θιβέτ και την Ινδονησία, αλλά και από τον Νέο Κόσμο, όπως οι ΗΠΑ και η Κούβα. Την Ευρώπη, εκτός της Ελλάδας, την εκπροσωπεί και η Εσθονία. Κύριο κριτήριο πάντα αποτελεί το εάν η ιστορία, η υπόθεση, τα κεντρικά μηνύματα, που αναδύονται από τη ροή της υφιστάμενης πλοκής, μού προκαλούν ενδιαφέρον σε συνδυασμό με το αν έχουν να πουν κάτι στους περισσότερους καθώς προκρίνω την πολυφωνία και τη διαλογικότητα που πιθανά κρύβουν.
4. Τελικά ενώνονται οι διαφορετικοί πολιτισμοί μέσα από τα παραμύθια;
Τα λαϊκά παραμύθια μπορούν να συνδυάζουν στοιχεία μοναδικά. Σμιλεύουν και αποτυπώνουν στα «σώματά» τους την εθνική ταυτότητα, καθώς μέσα από αυτά αντανακλώνται οι φιλοσοφίες των λαών που τα διηγήθηκαν, εκφράζονται οι ψυχολογίες τους αλλά και ένας πλούτος από κοινωνικά χαρακτηριστικά, θρησκευτικές αντιλήψεις και εθιμικά κληρονομήματα, ανασαίνει δηλαδή ένας ολόκληρος κόσμος καθρεφτικά παρουσιάζοντας μια καθολικότητα ως είδος. Ταυτόχρονα όμως αποτελούν και γέφυρες συνάντησης των λαών, ένα ιδιότυπο λογοτεχνικό σταυροδρόμι, μια «διεθνής των προφορικών λογοτεχνιών» αν επιτρέπεται η παράφραση πολιτικών όρων και σχηματισμών.
Η κυρίαρχη, χαρακτηριστική μορφή της παραλλαγής, δηλαδή της πολλαπλής αφηγηματικής εκδοχής μιας πλοκής-υπόθεσης και η επιρροή από τα άλλα συγκοινωνούντα δοχεία του μυθικού λόγου, των προφορικών παραδόσεων, των αρχαίων γραμματειών αλλά και της λόγιας λογοτεχνίας και της λαϊκής παραλογοτεχνίας, δημιουργούν ένα πλούσιο χαρμάνι που συνδιαμορφώνεται από την τεχνική του παραμυθά-αφηγητή, το βαθμό και την ποιότητα της παρέμβασής του, την αυτοσχεδιαστική επιρροή από την ζωντανή παραστατική έκθεση στο κοινό. Μιλούν για το βασικό κορμό-πυρήνα της ανθρώπινης υπόστασης, τις κοινές ανάγκες των λαών, όπως είναι το αίσθημα της ασφάλειας, το δικαίωμα για ένα σπιτικό, η δίκαιη μεταχείριση από το νόμο, οι ισορροπημένες σχέσεις σε επίπεδο οικογενειακό, η συναισθηματική αποδοχή και συσχέτιση από το άλλο μισό, το δικαίωμα να απολαμβάνει κανείς τον καρπό των κόπων του, η κοινωνική συνύπαρξη χωρίς κλυδωνισμούς. Διαμορφώνουν έναν κοινό «τόπο» κατάθεσης ηθικών κωδίκων αποδεκτό από όλους τους λαούς όλων των τόπων και όλων των εποχών. Συγκροτούν έναν αναγκαίο και ισότιμο διαπολιτισμικό διάλογο, εκεί όπου «μετρήσιμα» κριτήρια ποιότητας ή τεχνητής «ανωτερότητας» δε χωρούν.
5.Υπάρχουν και ενότητες στο βιβλίο. Μιλήστε μας γιατί;
Οι ιστορίες της παρούσας συλλογής είναι κατηγοριοποιημένες σε επτά ενότητες. Αποτελούν έναν σιωπηλό συνοδοιπόρο του ανθρώπου στην πόλη. Αν και είναι δημιουργήματα των αγροτικών κατά βάση κοινοτήτων απευθύνονται στον άνθρωπο της πόλης, με αφορμή την αρχική τους φιλοξενία στα τεύχη του πολυπεριοδικού Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ από το 2017 και ύστερα. Τον ακολουθούν συνοδεύοντάς τον άτυπα στη διαδρομή του να αναζητήσει θετικότερα περιβάλλοντα, άλλες φορές να ανοίγονται άγνωστα και απειλητικά απέναντί του και άλλες φορές προσκλητικά για καινούργιες εμπειρίες και επικοινωνικά ανταμώματα. Η κάθε -κατά προσέγγιση-θεματική ομαδοποίηση θίγει ένα συγκεκριμένο ζήτημα αυτής της προαναφερόμενης νοερής πορείας. Επιτρέπουν επίσης στον αναγνώστη να παρακολουθήσει καλύτερα το ξετύλιγμα του παραμυθιακού λόγου μέσα από ένα νήμα εσωτερικής ενότητας που πιθανά αφορά και τη δική του πρόσφατη ή παλαιότερη εμπειρία. Φωλιάζουν στο βιβλίο ξεκινώντας με μια εισαγωγική ιστορία, που αφορά αυτόν που μοιράζεται κάθε φορά τις ιστορίες, κλείνει με ένα παραμύθι αποχαιρετισμού, που θίγει την ανάγκη απόκτησης δεσμών με τα χώματα που μας φιλοξενούν-κάτι που απουσιάζει χαρακτηριστικά από την κίνηση του ανθρώπου στις πόλεις-την απουσία δεσμών. Στο ενδιάμεσο «παρεισφρύουν» οι επτά ενότητες στις οποίες θίγονται βασικές, κατά τη γνώμη του παραμυθά, πλευρές από τη διαδρομή αυτογνωσίας στην πόλη, όπως πχ Τα λόγια που ακούγονται, η στοχαστικότητα ταπεινών ανθρώπων και συμπεριφορών, η προσδοκώμενη φιλία, η αναζητούμενη σοφία, η πληγή της απληστίας, ο αναδυόμενος φόβος και ο δρόμος της ανοικτής καρδιάς που οικοδομεί συνθήκες θετικότητας επικοινωνιακού δούναι και λαβείν.
6. Αποκαλύψτε μας τις πηγές σας και αλήθεια πόσο παρεμβαίνετε;
Η άποψή μου υιοθετεί πάντα τη λογική της προσαρμογής μιας υπόθεσης, την αφηγηματική της επεξεργασία και την παράθεση ενός διαλόγου μετασχηματιστικού που μορφοποιεί την πλοκή στα μέτρα του αφηγητή. Τι νόημα θα είχε εξάλλου η αφήγηση μιας ιστορίας χωρίς τη δημιουργική «συνομιλία» του παραμυθά με το υλικό που διαχειρίζεται και κοινωνεί; Ο Μπαχτίν, γνωστός Ρώσος μελετητής του έργου του Ντοστογιέφσκι, έλεγε: «Η τελευταία λέξη για τον κόσμο δεν έχει ακόμα ειπωθεί…» κι ο παραμυθάς προσθέτει: «Η τελευταία λέξη στα παραμύθια του κόσμου δεν έχει ακόμη ακουστεί…» Η λογική της αναδιήγησης-του retold- αποτυπώνει τη γόνιμη συνάντηση των ικανοτήτων του αφηγητή, με τις ανάγκες της ιστορίας-που χαρακτηρίζεται ως δημιούργημα του λαού από το στοιχείο της ατέλειας- πάντα όμως σεβόμενος τα μηνύματά της και τον κόσμο από τον οποίο προέρχεται πολιτισμικά.
Όπως οι παλιοί παραμυθάδες όταν άκουγαν κάπου μια ιστορία, την κράταγαν στη μνήμη και σε μια πιθανή αναδιήγησή της σε νέα οικεία τους περιβάλλοντα, πρόβαιναν στις απαραίτητες παρεμβάσεις, άλλοτε λογοκριτικά και άλλοτε στα πλαίσια μιας ανασυνθετικής τοπικοποίησης του θέματος και φαντασιακού εμπλουτισμού, έτσι και ο σύγχρονος αφηγητής των καιρών μας έχει τη δυνατότητα της δημιουργικής παρέμβασης. Στο υλικό που εγώ δουλεύω, προσέχω τις περιγραφές των χώρων, εσωτερικών και εξωτερικών, την ποιότητα των υφιστάμενων διαλογικών μερών ή την ανάπτυξη τέτοιων-όπου δεν υπάρχουν, την τοποθέτηση του προσωπικού σχολίου, την ανάπτυξη εικόνων νοητικών ή ηχητικών, την άδηλη συνομιλία με το ακροατήριο. Συμπληρώνω τα σημεία που επιδέχονται παρέμβασης και αποκαθιστώ εκείνα που θεωρώ πως εννοούνται ή είναι αθέατα ή μη ξεκάθαρα στη ροή της αφήγησης. Ο ζωντανός λόγος εξάλλου ακολουθεί άλλους νόμους, υπόκειται σε διαφορετικές λειτουργίες από τους περιορισμούς και τις φόρμες του γραπτού. Παράλληλα αναζητώ σημεία ανάδυσης της πολυφωνίας και της διαλογικότητας από το επιλεγμένο «κείμενο».
Αξιοποιώ κυρίως έντυπες πηγές από κλειστές συλλογές, ταξιδιωτικές αναφορές σε ανάλογα δελτάρια, παλιές εκδόσεις και επίσημα αναγνωρισμένες βάσεις δεδομένων και προσέχω την πιστότητα, την αυθεντικότητα των πηγών μου, την οποία ελέγχω εξονυχιστικά, με μεγάλη προσοχή και λεπτομερή σπουδή. Όσο πιο παλιά είναι η έκδοση τόσο πιο κοντά βρίσκεται στο λαϊκό στοιχείο. Δίνω επίσης πολύ μεγάλη σημασία στις σημειώσεις, άρα κάνω ιδιαίτερη μελέτη για τα στοιχεία της ιστορίας, τις συναντήσεις και επιρροές της στο είδος, το περιεχόμενο και την καταγωγή της.
Αυτό το βιβλίο απευθύνεται σε εφηβικό και ενήλικο ακροατήριο. Περιέχει παραμύθια εξαιρετικής ευαισθησίας, μεστά από νοήματα και μηνύματα, επιτρέπει και σε ένα βαθμό «καθοδηγεί», προκαλεί και προσκαλεί τον αναγνώστη σε ένα εσωτερικό ταξίδι επανατοποθέτησης των σχέσεών του, μια προσπάθεια άτυπης αξιολόγησης των εμπειριών του καθώς πορεύεται στον κόσμο. Υπάρχουν συγκεκριμένες ιστορίες που θα μπορούσαν να αφορούν ένα κοινό μικρότερο ηλικιακά (πχ Έρχεται ο Πλατς!, Παππούς για υιοθεσία), το οποίο σίγουρα δε θα βρεθεί σε δύσκολη θέση αν ακούσει τις ιστορίες. Οπωσδήποτε όμως προϋποθέτουν μια μικρή κοινωνική εμπειρία ζωής προκειμένου να γίνουν λειτουργικότερα καταληπτές και να αναδείξουν τη σημαντικότητα των μηνυμάτων τους.
8. Οι σημερινές πόλεις γεννούν παραμύθια άραγε;
Ο λαϊκός άνθρωπος που αναγκάστηκε να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη στο περιβάλλον των μεγάλων αστικών κέντρων, μαζί με τα όνειρα, τις προσδοκίες και τις ευχές του, κουβάλησε και όλη του τη φαντασιακή συγκρότηση και έκφραση. Μετέφερε μια πνευματικότητα αντίληψης και οπτικής του νέου περίγυρου διαβίωσης μέσα από τη μεταφυσική του προσέγγιση που προϋπήρχε όταν ζούσε σε φυσικότερο χώρο. Έφτιαξε «Αστικούς Θρύλους», όπως αποκαλούνται στη διεθνή βιβλιογραφία, και συνέδεσε κτήρια και κατασκευές με φανταστικές παρουσίες και αρνητικές ενέργειες. Υιοθέτησε αφηγήματα παράξενων και ανοίκειων συμπεριφορών και τα πρόβαλε δημιουργώντας σκοτεινά τοπία και χώρους απειλητικούς για την ανθρώπινη υπόσταση, παρουσιάζοντας ανεξήγητα υποτιθέμενα φαινόμενα. Τα λαϊκά παραμύθια απαιτούν συλλογική διαχείριση του κοινού χρόνου και κοινότητες ανθρώπινων ανταμωμάτων.
Στους κατακερματισμένους χρόνους της ζωής στην πόλη και τους χώρους που περιορίζουν τις πλατιές συναντήσεις, η ατομικότητα δεν μπορεί να υποθάλψει τη δημιουργία παραμυθιών που θα κουβαλούν ένα φορτίο αναγκαίο και ικανό να τα ωθεί να ζουν από στόμα σε στόμα. Στη σύγχρονη εποχή όλα ζουν μέσα από την κινούμενη εικόνα των πολλαπλών χρωμάτων και των δυνατών ήχων που σηματοδοτούν μια ακίνητη-μη κινούμενη κοινωνία μονοδιάστατων και άχρωμων σχέσεων με θορύβους κενότητας. Τα παραμύθια απαιτούν συντροφικότητα και εμπιστοσύνη, επαφή με τον ίδιο μας τον εαυτό, μια διάθεση «εξομολόγησης» στον εν δυνάμει φίλο. Μιλούν και μέσα από τη σιωπή. Οι πόλεις όμως, όπως κάθε χώρος που φιλοξενεί, πάλλεται και χρωματίζεται από την ανθρώπινη παρουσία, θα γεννούν ανώνυμες ιστορίες εφήμερων ανθρώπινων δράσεων και εμπειριών, που δεν έχουν τη δύναμη δυστυχώς να γίνουν κοινό κτήμα και να ξεπεράσουν το χρόνο, δημιουργώντας συνδετικά κοινά πεδία ενδιαφερόντων. Ποιος γνωρίζει πχ για τα Χαυτεία στην Αθήνα και την ιστορία τους, ή τις αποτροπαϊκές κολώνες στα όρια της παλιάς Αθήνας, ή το αφήγημα πίσω από τους Αμπελόκηπους;
Η παρούσα συλλογή όμως «Παραμύθια λαϊκά απ’ της ζωής το αχ!» είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση για να συνοδεύσει ο αναγνώστης νοερά τη δική του πορεία μέσα στις διαδρομές της πόλης ανακαλύπτοντας τις προσωπικές του ισορροπίες και αναγωγές. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα, όχι γιατί είναι συνδημιούργημα των συνομιλιών μου με το άχρονο και το άτοπο, αλλά γιατί πιστεύω ακόμα βαθιά στα παραμύθια των λαών…
...............................................................
ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ "Παραμύθια λαϊκά βγαλμένα απ' της ζωής το αχ!"
μπορεί κάποιος να βρεί στην επιλογή της ενότητας ΥΛΗ-ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ
στον διαδικτυακό τόπο των εκδόσεων ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ
https://logo-typo.gr, από τους:
Λίλλυ Τριαντάρη
(Αφηγήτρια-Καλλιτεχνική Δ/ντρια Φεστιβάλ Αφήγησης Καλαμάτας "Στης Ελιάς το δάκρυ")
και Δημήτρη Φιλελέ (Λογοτέχνης)
Επικοινωνία με τις εκδόσεις ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ
Θήρας 19, Κυψέλη ΤΚ 11257
τηλ. 2169390230
e-mail: ekdoseislogotypo@gmail.com
site: https://logo-typo.gr
Τα έσοδα από τα πνευματικά δικαιώματα του συγγραφέα προσφέρονται εσαεί σε συλλόγους, φορείς και ιδρύματα κοινωνικής και ανθρωπιστικής δράσης και από τη συγκεκριμένη συλλογή προσφέρονται για την υποστήριξη του συλλόγου ΦΛΟΓΑ
με την υποστήριξη της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου