Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Αποχαιρετώντας τον Παναγιώτη


Αποχαιρετώντας τον Παναγιώτη




Η οικογένεια των παραμυθάδων γίνεται φτωχότερη καθώς από την Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014 στις γειτονιές των παραμυθιών και στις γωνιές των αφηγήσεων δεν θα ακούγονται οι μουσικές του Παναγιώτη Κούλελη.  Ένας δικός μας άνθρωπος, ο Παναγιώτης, μουσικός συνομιλητής και ταίρι της καλής μας φίλης αφηγήτριας Ανθής Θάνου έπαψε να ονειρεύεται μουσικούς δρόμους, σκορπίζοντας  τον πόνο και τη θλίψη όχι μόνο στους οικείους του, τη στενή του οικογένεια, αλλά και όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά.
Πρωτοάκουσα τον Παναγιώτη το 2003 στο φεστιβάλ αφήγησης και κουκλοθεάτρου του χώρου «Φωνές» όταν συνόδευε στις πρώτες αφηγήσεις της την Ανθή στην Αθήνα. Μόλις πριν λίγο καιρό είχαν γνωριστεί  στα Βασιλικά. Αργότερα είχα την ευκαιρία να τους γνωρίσω καλύτερα όταν άρχισαν οι «Γιορτές των Παραμυθιών» να σέρνουν το γαϊτανάκι των φεστιβάλ αφηγήσεων στην Κέα. Άνθρωπος  χαμηλών τόνων, πάντα γλυκομίλητος, με μια εσωτερική ευγένεια και απλότητα που κέρδιζε τους γύρω του. Γνήσια λαϊκή ψυχή, γέννημα  της σερραϊκής γης, με θετική ματιά για τη ζωή, δεκτικός στα πειράγματα και τα αστεία και πειραχτήρι κι ίδιος. Άνθρωπος της γης με ανησυχίες και με έμφυτο ταλέντο στη μουσική. Αυτοδίδακτος μουσικός με μεράκι και με μια μεγάλη γκάμα οργάνων και τεχνικών που πάντα έψαχνε και μελετούσε με σεμνότητα. Στήριγμα και συνδημιουργός της ατμόσφαιρας των αφηγήσεων της Ανθής, πότε τραγουδώντας και πότε παίζοντας σχολιαστικά, άλλοτε φτιάχνοντας μουσικά χαλιά και άλλοτε δίνοντας με τις νότες του έμφαση στις ιστορίες της Ανθής, πλουτίζοντας το πρόγραμμά της.
Σε όλα αυτά τα 12 χρόνια της σταδιακά αναπτυσσόμενης γνωριμίας μας συναντιόμασταν συχνά-πυκνά από φεστιβάλ σε φεστιβάλ, πότε στο Παραμύθια και μουσικές του κόσμου στην Βυτίνα,  πότε στην Καλλιπεύκη του Κάτω Ολύμπου και πότε στο Αμάρι του Ρεθύμνου. Κάθε φορά που βρισκόμασταν άνοιγε η καρδιά μου. Πάντα είχε να πει μια ιστορία από τους τόπους όπου βρέθηκε μαζί με την Ανθή, πάντα αφηγούνταν «μασάλια» και συμβάντα από τα συναπαντήματά του με φορείς της λαϊκής αφήγησης. Κι ας χανόμασταν ανάμεσα στους μήνες των φεστιβάλ, κι ας είχαμε να μιλήσουμε καιρό. Κάθε φορά που συναπαντιόμασταν  είχες την αίσθηση πως θα συνέχιζες μαζί του την κουβέντα που άφησες μόλις την προηγούμενη μέρα.
 Άνθρωπος, ζεστός και άμεσος, ανεπιτήδευτος και αυθεντικός, της  προφορικότητας  και της παρέας, της κουβέντας και της ουσιαστικής επικοινωνίας που γεννάει η συνεύρεση γύρω από ένα τραπέζι, με ένα καλό κρασί και την καρδιά ανοιχτή. Ακόμα θυμάμαι την ευκολία του να σκορπίζει κέφι στην παρέα παίζοντας μουσική μαζί με τη Μάνια και τραγουδώντας στην αυλή του «Αϊγιωργίτικο», κάνοντας όλη την ομήγυρη να συμμετέχει με κέφι, όταν στήναμε το παρθενικό μας φεστιβάλ στον Άγιο Γεώργιο της Νηλείας στο Πήλιο το 2011. Όλοι έχουν να λένε γι’ αυτόν κι όλοι από τον Σύλλογο του "Κένταυρου" τον θυμούνται…



Παναγιώτη, καλό ταξίδι. Θα μας λείπεις…