Το 2021 εκτός από το διεθνές προτεινόμενο θέμα "Νέα Ξεκινήματα" της Παγκόσμιας Ημέρας Αφήγησης (World Storytelling Day-20 Μαρτίου) έφερε στο προσκήνιο την παρθενική εμφάνιση μιας προσπάθειας, που επιθυμεί να καταθέσει λόγο συλλογικό, στην κατεύθυνση της ανάδυσης της ιδιότητας του αφηγητή/αφηγήτριας-ιστορητή/ιστορήτριας υπό την επαγγελματική προσέγγιση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον μικροχώρο με τις τεράστιες δυνατότητες, τα ποικιλόμορφα απέραντα πεδία και τη σημαντική διαδρομή μέσα από παθογένειες, αδυναμίες, τυχοδιωκτισμούς και ελλείψεις.
Στη συνείδηση του παραμυθόφιλου ακροατηρίου οι προφορικές αφηγήσεις και οι ζωντανοί φορείς-διακινητές-συνομιλητές τους, δηλαδή οι παραμυθάδες, αρσενικού και θηλυκού γένους, έχουν ήδη βρει μια ζεστή γωνιά και ο κάθε ένας συμβάλλει με τη δική του διαδρομή και έμπρακτη προσφορά, να γνωρίσει το πλατύ κοινό την μοναδικότητα μιας αφηγηματικής σύμβασης. Να γίνει κομμάτι οργανικό μιας αφηγηματικής κοινότητας και συνταξιδέψει κρατώντας εκείνο που αντιλαμβάνεται κι έχει προσωπικά ανάγκη.
Ήδη η περίοδος των "πέτρινων χρόνων" της νεο-αφήγησης στον ελλαδικό χώρο (1990-2000) είναι πια παρελθόν και η ολοένα και διαρκώς επεκτεινόμενη εμφάνιση προφορικών παραμυθάδων πλουτίζει την ατμόσφαιρα και ανοίγει ευκαιρίες για σημαντικούς διαλόγους εντός και εκτός του χώρου. Το ζήτημα της ποιότητας, της αντίληψης, της συνείδησης, της γνώσης και της πρόθεσης του καθένα από τον κύκλο ή την τεθλασμένη των αφηγητών, αποτελεί αντικείμενο μιας διαφορετικής κουβέντας και ενός προβληματισμού που τίθεται σέ όλη την κίνηση των εμπλεκομένων "εντός των τειχών" για την ουσιαστική τους εικόνα, συμβολή αλλά και πρακτική προς τα έσω με τους ομότεχνους αλλά και τους παραλήπτες της απεύθυνσης που επιτελούν κάθε φορά.
Η δημιουργία του "Σωματείου Επαγγελματιών Αφηγητών-Ιστορητών Ελλάδας" (Σ.ΕΠ.Α.Ι.Ε) από 29 ιδρυτικά μέλη, είναι μια πραγματικότητα, ένα μεγάλο πρώτο βήμα για την αναγνώριση της επαγγελματικής ιδιότητας των ανθρώπων που ανασαίνουν και τρέφονται από τις αφηγήσεις, σε όλες τις διαστάσεις μεταφορικά και κυριολεκτικά, πνευματικά και υλικά.
Σε μια εποχή που ο Πολιτισμός βάλλεται από παντού, δικαίως και αδίκως, η πανδημία μας υπενθυμίζει την ευθραυστότητα των σχέσεων, την ευαλωτότητα των ιδιοτήτων, τη σημαντικότητα των προσφορών, την αναγκαιότητα των υπάρξεων, την μπολιαστική επενέργεια των πρακτικών.
Το Σ.ΕΠ.Α.Ι.Ε λοιπόν επέλεξε σε μια συμβολική κίνηση να παρουσιαστεί το διήμερο Πανελλαδικής Δράσης artattack για να ενώσει τη φωνή του με όσους αντιλαμβάνονται την υπονόμευση της σημασίας του δια ζώσης ενεργού ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ και των φορέων, εκφραστών, δημιουργών, συνομιλητών και κουβαλητών του.
Μια φορά κι έναν καιρό, γιε μου, σε τρεις διαφορετικές άκριες της γης ζούσανε τρία παλικάρια που είχανε το ίδιο μπόι και την ίδια ηλικία. Στις τρεις διαφορετικές άκριες της γης που ζούσαν λοιπόν τα τρία παλικάρια, ούτε είχανε δει ποτέ, ούτε ξέρανε, ούτε είχανε ακούσει τίποτα ο ένας για τον άλλον. Έλα όμως, γιε μου, που τα τρία παλικάρια αυτά, μ’ όλο που ζούσανε σε τρεις διαφορετικές άκριες της γης, ξεκινήσανε και τα τρία την ίδια ώρα, την ίδια μέρα και την ίδια χρονιά για να βρούνε την πέτρα που τη λέγανε Αστέρευτη υγεία. Κι η πέτρα που την είπαμε Αστέρευτη υγεία βρισκότανε μακριά, πίσω από τα βουνά, μέσα σ’ ένα πηγάδι που αντί για νερό έβγαζε αίμα. Για να βρούνε λοιπόν τούτη την πέτρα, γιε μου, που τη σκέπαζε το ματωμένο πηγάδι, ξεκινήσανε τα τρία παλικάρια παίρνοντας το καθένα το δικό του δρόμο. Το πρώτο παλικάρι περπάτησε τόσο πολύ που φαγωθήκανε τα σανδάλια του, ενώ το σιδερένιο του ραβδί λίγνεψε σαν κλαδάκι. Στάθηκε κάπου να ξαποστάσει μα τον πήρε ο ύπνος. Σαν ξύπνησε όμως, γιε μου, τι να δει; Δίπλα του καθότανε μια κοπέλα όμορφη σαν τα κρύα τα νερά.
–Για που το βαλές παλικάρι; τον ρωτάει
–Για να βρω την πέτρα που τη λένε Αστέρευτη υγεία, της απαντάει.
–Η πέτρα που λες, του αντιλέει η κοπελιά, βρίσκεται μακριά, πίσω από τα βουνά, μέσα στο ματωμένο πηγάδι. Για να πας ίσαμε κει, η ζωή σου όλη δεν σου φτάνει. Κι όσοι έχουνε τις μέρες τους μετρημένες πρέπει να τις περνάνε όμορφα. Εσύ είσαι η μέλισσα κι εγώ το λουλούδι. Μείνε εδώ μαζί μου να πάρεις το μέλι μου, του γλυκολέει. Κι έτσι γιε μου, το ένα παλικάρι λιγοψύχησε κι έμεινε στα μισά του δρόμου. Την ίδια ώρα, το δεύτερο παλικάρι τραβούσε θαρρετά το δικό του δρόμο. Για να μη νυστάξει κι αποκοιμηθεί, άνοιγε κάθε τόσο με το μαχαίρι πληγές στο στήθος του κι έριχνε αλάτι. Πονούσε τόσο πολύ γιε μου, που δεν σκεφτότανε πια την κούρασή του. Από τη δίψα είχε κολλήσει η γλώσσα του. Κι όταν είδε μπροστά του νερό, δεν μπόρεσε να κρατηθεί έπεσε στα γόνατα να δροσιστεί. Ήπιε μια γουλιά κι έκανε να σηκωθεί. Μα το νερό, που λαμποκοπούσε στον ήλιο του μεσημεριού, του δώσε τόση δροσιά, τόση δροσιά, γιε μου, που δεν μπόρεσε να σηκώσει πια το κεφάλι. Έτσι το δεύτερο παλικάρι έφτασε ως τα μισά πάνω από τα μισά του δρόμου. Κι ενώ το πρώτο παλικάρι έμενε στα μισά και το άλλο στα μισά πάνω από τα μισά του δρόμου, το τρίτο παλικάρι περπατούσε ακόμα. Κουράστηκε και τούτο, μα δεν έγειρε στα γόνατα των κοριτσιών να ξεκουραστεί. Διψούσε, μα δεν έλεγε να πιει νερό. Περπατούσε, περπατούσε κι όλο περπατούσε. Όποιος προχωράει έτσι, φτάνει, γιε μου.
Κι εσύ, σαν κι εκείνον, να μην κουράζεσαι κι εσύ, σαν κι εκείνον, να έχεις πίστη και να προχωράς, γιε μου. Όποιος πιστεύει, φτάνει…
Αντιγράφοντας ή πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να δείτε τη συμμετοχή στις δράσεις του Διημέρου Πανελλαδικής Δράσης, που δε μπορούσε λόγω "βάρους" να παρουσιαστεί ζωντανά εδώ.
https://drive.google.com/file/d/1fnhqGnwyH-ZVWm1x8W1haP21JOZHBUAQ/view?usp=sharing
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου